Μια φορά ένας Ιάπωνας βιομήχανος επισκέφτηκε ένα δάσκαλο του ΖΕΝ και του είπε...... "Ξέρεις , δάσκαλε ,εγώ είμαι πολύ σπουδαίος βιομήχανος και ήρθα να μου μάθεις την τέχνη του Ζεν ,για να την εφαρμόσω στη βιομηχανία μου."
Ο γέροντας δάσκαλος τον δέχτηκε με πολύ σεβασμό και ζήτησε από το μοναχό που του παράστεκε να τους προσφέρει τσάι -όπως είναι γνωστό η προσφορά του τσαγιού είναι σημαντική ιεροτελεστία για τους Ιάπωνες.
Ο βοηθός μοναχός κατάλαβε τι ακριβώς του ζητούσε ο γέροντας. Έφερε λοιπόν μια τσαγιέρα και δύο φλυτζάνια. Ένα άδειο κι ένα γεμάτο. Το άδειο το έβαλε μπροστά στόν γέροντα και το γεμάτο μπροστά στο βιομήχανο. Πήρε τότε ο γέροντας την τσαγιέρα ,γέμισε πρώτα το δικό του φλιτζάνι κι ύστερα άρχισε να βάζει τσάι στο φλιτζάνι του βιομήχανου. Επειδή όμως ήταν ήδη γεμάτο αμέσως ξεχείλισε και το τσάι χυνόταν έξω.
Ο βιομήχανος κοίταξε το δάσκαλο κι άρχισε να χαμογελά ......"Πάει,ξεκούτιανε ο γέροντας και δεν καταλαβαίνει τι κάνει" σκέφτηκε . "Δάσκαλε , του λέει , το φλυτζάνι μου είναι γεμάτο . Δεν το πρόσεξες ; "
"Χαίρομαι που το πρόσεξες εσύ " του λέει ο δάσκαλος.
"Είναι σαν κι εσένα ,που ήρθες γεμάτος απο τις επιτυχίες και τις ιδέες σου και μου ζητάς να σου προσφέρω τις δικές μου γνώσεις . Πού θα τις βάλεις όμως; Δεν υπάρχει στο φλυτζάνι σου χώρος για τίποτα άλλο. Φύγε . Δέν έχω να σου πω τίποτα."
Νομίζω πως είναι μια ιστορία που δείχνει την πικρή πραγματικότητα ,αν και έχει γραφτεί πριν πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου