....Περνάμε τη ζωή μας επενδύοντας συναισθηματικά σε ανθρώπους...καταστάσεις και ενδιαφέροντα... όταν όμως διαψεύδονται οι ελπίδες μας ,οι προσδοκίες μας....και τα όνειρα μας μένουν ανεκπλήρωτα...νιώθουμε μεγάλη απογοήτευση...νιώθουμε πως αποτύχαμε... κι ανάλογα με το μέγεθος της απογοήτευσης μας είναι και η λύπη που νιώθουμε...
....Είναι εκείνες οι μοναχικές ώρες..... που τα μάτια δακρύζουν...και η ψυχή λυπάται....που η σιωπή κρύβει αυτά που νιώθει η καρδιά....τα λόγια δεν έχουν κανένα νόημα..το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δημιουργήσουν μεγαλύτερη ένταση και να γίνουν μαχαίρια κοφτερά.....η λύπη αναβλύζει μέσα μας και μας κάνει να θυμώνουμε...ανεπιθύμητα συναισθήματα βρίσκουν τον τρόπο να μας κατακλύζουν και να κάνουν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη......εξαντλούμε τα αποθέματα υπομονής που έχουμε προκειμένου να καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε....
....Είναι η ώρα εκείνη που οι αναμνήσεις έρχονται από το πουθενά...και γεμίζουν τη σκέψη μας....είναι η ώρα που αφήνουμε τα τραγούδια να μας ταξιδέψουν...να πουν αυτά που νιώθουμε....κλείνουμε τα μάτια...αφήνουμε το χρόνο να κυλήσει και την καρδιά να μας οδηγήσει.....
....Το να σταματήσουμε να τρέφουμε ψευδαισθήσεις και να περιορίσουμε την έκφραση των συναισθημάτων μας....θα μας βοηθήσει να μειώσουμε τις στιγμές της απογοήτευσης...αλλά θα μας στερήσει τη μαγεία που έχει η συναισθηματική επαφή ...αξίζει??? .....δεν ξέρω.....
...Ένα από τα τραγούδια που μου κράτησε συντροφιά αυτές τις ώρες....είναι το " Τυφλές Ελπίδες" ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου