ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ .....ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ...

Άφησα πολλές μέρες να περάσουν πριν γράψω ξανά στο ημερολόγιο μου, ίσως γιατί είχα εξαντλήσει πολλά από αυτά που είχα να πω...και δεν ήθελα να κουράσω με την επανάληψη...Γι΄αυτό έβαλα τα βιντεάκια με τα τραγούδια που έλεγαν....αυτά που ήθελα να πω....
.....Άρχισα το διάβασμα.....μια αγαπημένη μου συνήθεια , για να ξεφύγω.....και ξαφνικά σήμερα το πρωί εκεί με τον καφέ διάβασα μια φοβερή ιστορία.....μπορώ να πω γραμμένη για μένα....και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας....ίσως να σας αρέσει........

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ Σ


Περπατούσε αφηρημένα στο δρόμο και, ξαφνικά,τον είδε.
Εκεί βρισκόταν ο εντυπωσιακός μικρός καθρέφτης, δίπλα στο μονοπάτι,σαν να τον
περίμενε.
Πλησίασε, τον σήκωσε και κοίταξε μέσα τον εαυτό του.
Κοιτάχτηκε καλά.
Δεν ήταν νέος, αλλά ο χρόνος του είχε φερθεί γενναιόδωρα.
Το δίχως άλλο, υπήρχε κάτι δυσάρεστο στην εικόνα του.
Μια κάποια αυστηρότητα στην έκφρασή του , άφηνε να φανούν οι πιο δυσάρεστες πλευρές της προσωπικής του ιστορίας.

Η οργή,
Η περιφρόνηση,
Η επιθετικότητα,
Η εγκατάλειψη,
Η μοναξιά..

Είχε μια παρόρμηση να τον πάρει μαζί του, αλλά γρήγορα απέρριψε αυτήν την ιδέα.
Υπήρχαν ήδη αρκετά δυσάρεστα πράγματα στον πλανήτη για να φορτωθεί ένα ακόμα.
Αποφάσισε να φύγει και να ξεχάσει για πάντα και το δρόμο και τον αυθάδη καθρέφτη.
Περπάτησε για ώρες προσπαθώντας να κατανικήσει την τάση του να επιστρέψει.Εκείνο το μυστηριώδες αντικείμενο τον τραβούσε όπως οι μαγνήτες τα μέταλλα.
Σιγομουρμούριζε παιδικά τραγούδια για να μη σκέφτεται εκείνη τη φρικτή εικόνα του εαυτού του.
Τρέχοντας, έφτασε στο σπίτι όπου ζούσε ανέκαθεν. Χώθηκε με τα ρούχα στο κρεβάτι και κάλυψε το κεφάλι του με τα σεντόνια.
Δεν έβλεπε πια τον εξωτερικό κόσμο, ούτε το μονοπάτι, ούτε τον καθρέφτη, ούτε την αντανάκλαση της εικόνας του. Αλλά δεν μπορούσε να αποδιώξει την ανάμνηση αυτής της εικόνας.

Της πικρίας
του πόνου
της μοναξιάς
του μίσους
του φόβου
της περιφρόνησης....

Υπήρχαν κάποια πράγματα ανείπωτα και αδιανόητα.
Αλλά αυτός ήξερε από που είχε ξεκινήσει όλο αυτό........
Είχε ξεκινήσει εκείνο το απόγευμα, πριν τριάντα και κάτι χρόνια.....
Το παιδί ήταν ξαπλωμένο μπροστά στη λίμνη κι έκλαιγε από πόνο για την κακή συμπεριφορά των άλλων.
Εκείνο το απόγευμα, το παιδί αποφάσισε να σβήσει για πάντα το γράμμα της αλφαβήτου.
Εκείνο το γράμμα. Εκείνο..
Το γράμμα που είναι απαραίτητο για να κατονομάσεις τον άλλον, αν είναι παρών.
Το αναγκαίο γράμμα για να μιλήσεις στους άλλους, όταν τους απευθύνεις το λόγο.

Αν δεν υπήρχε τρόπος να τους ονομάσει,θα έπαυαν να είναι επιθυμητοί ....
Και τότε δεν θα υπήρχε λόγος να τους θεωρεί απαραίτητους....
Και χωρίς ούτε λόγο ούτε τρόπο για να τους επικαλεσθεί , θα αισθανόταν,επιτέλους,ελεύθερος......
επίλογος
Γράφοντας χωρίς " σ "
μπορώ να μιλάω μέχρι να κουραστώ
για το δικό μου, για μένα
γι΄αυτό που έχω
γι΄αυτό που μου ανήκει...
Μπορώ ακόμα να γράφω γι΄αυτόν
γι΄αυτούς
και για τους άλλους.
Αλλά χωρίς " σ "
δεν μπορώ να μιλάω για σας
για σένα
για το δικό σας.
Δεν μπορώ να μιλάω για το δικό τους
για το δικό σου
ούτε για το δικό μας.
Έτσι μου συμβαίνει.....
Μερικές φορές χάνω το " σ "...
και δεν μπορώ πια να σου μιλάω
να σε σκέφτομαι, να σε αγαπώ , να σου λέω.
Χωρίς " σ " εγώ μένω αλλά εσύ εξαφανίζεσαι....
Και χωρίς να μπορώ να σε ονομάσω,
πως θα μπορούσα να σε απολαύσω;
όπως στην ιστορία....Αν εσύ δεν υπάρχεις
καταδικάζομαι να βλέπω τη χειρότερη εικόνα μου
να αντανακλάται αιώνια
στον ίδιο
ακριβώς ίδιο ανόητο καθρέφτη......

Η ιστορία είναι από το βιβλίο του ΧΟΡΣΕ ΜΠΟΥΚΑΙ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ"